چرا جنبش سبز که هدفش اصلاح کشور و نابودی دیکتاتور و نظام کودتا بود، متلکت های یک مجری علیه دولت را پیروزی می داند؟

میرحسین موسوی، خانم دکتر رهنورد، شیخ مهدی کروبی و خانم کروبی بیش از صد روز است که در زندان بسر می برند. دلیلش هم واضح است. چون بین تمام مردم این کشور با عقاید مختلف نقطه مشترکی ایجاد کردند و همه را برای نجات کشور با هم همراه کردند. گفتند که برای ساختن کشور نیاز به اعتقاد و دینداری نیست. آدمیت لازم است.
حالا می بینیم که جنبش ما که یکی از مترقی ترین و پرطرفدارترین جنبش های جهان است از 25 بهمن سال 1389 دیگر هیچ برنامه خاصی ندارد.
نه تظاهرات، نه کمپین درستی که تاثیرگذار باشد. حتی دیگر از اعلامیه و شعار نویسی هم مثل سابق خبری نیست.
کجاست تابلوهای "دیکتاتور، به پایان سلام کن" . کجاست گروه های کوچک دوستان که فعالیت اعتراضی مدنی انجام می دادند. شعار می نوشتند و اعلامیه چاپ می کردند.
اصلا نکند جنبش ما که به عقیده بسیاری تمام مردم منطقه را بیدار کرده خود به خواب برود؟
این واقعا خیلی بد است که بعد از دو سال و نشان دادن آن سطح تفکر در جنبش سبز امروز تنها خوشحالیمان کنایه های کوچک یک مجری به دولت کودتا باشد.
الان وقت فعالیت دوچندان و دوباره ماست. زمان آن رسیده که دوباره مبارزات مدنی خود را با سرعت چند برابر آغاز کنیم.
مبارزه بدون خشونت یعنی همین: اعتراض مدنی تا زمان به زانو درآوردن دیکتاتور
نگرانی جنبش سبز از دولت کودتا نیست. همانطور که جناب موسوی پیش بینی کرده بود این دولت خود قبر خودش را کنده و نیازی به اعتراض ما ندارد.
ما باید اهداف بزرگتری را دنبال کنیم. باید دوباره گروه های کوچک دوستانمان را جمع کنیم.
به قول محمد مختاری عزیز:خدایا ایستاده مردن را نصیبم کن که از نشسته زیستن در ذلت خسته ام.
به امید پیروزی