بیایید به یاد محمد مختاری عزیز جمله آخرش را در صفحه اول فیسبوک و وبلاگ هایمان قرار دهیم

بیاید امشب و به مناسب 25 بهمن به یادبود دوست و همراهان عزیزمان خصوصا محمد مختاری صفحه فیسبوک و وبلاگ هایمان را مانند صفحه او درست کنیم.

خدایا ایستاده مردن را نصیبم کن که از نشسته زیستن در ذلت خسته ام.

پیشنهادی برای متحول کردن تظاهرات: تعیین نقطه تظاهرات به جای مسیر تظاهرات

از اولین روز شکل گیری تظاهرات ها بعد از سال 88 همیشه با خود فکر می کردم که چرا تمام کسانی که قراری برای تظاهرات تعیین می کنند به جای تجمع به راهپیمایی علاقه مندند. در حالی که راهپیمایی خصوصا در خیابان انقلاب با آن وسعت اولا تمرکز خاصی ندارد و ثانیا به راحتی جمعیت پخش و به خیابان های اطراف هدایت می شوند و در آنجا دیگر دستگیری و متفرق نمودن جمعیت کاری بسیار راحت است.
امیدوارم دوستان به این موضوع بیشتر دقت کنند که در صورت تعیین نقطه تظاهرات به جای مسیر تظاهرات (مثلا میدان انقلاب) تمام جمعیت به سمت این نقطه در حرکت خواهند بود. میدان انقلاب شرایط خاصی دارد. به خاطر مرکزیت مسیر های زیادی به آن منتهی می شوند. تمرکز جمعیت در یک نقطه باعث می شود که هسته اولیه اعتراض به سرعت ایجاد شود و کنترل آن بسیار سخت است. چرا که جمعیت پشت جمعیت در حال حرکت به سمت میدان است و اساسا پراکنده کردن جمعیتی که پشت دارد بسیار کار سختی و تقریبا غیرممکن است. با کمی توجه به بسیاری نکات فوق العاده در مورد میدان انقلاب می توان رسید که این میدان را نسبت به سایر جاهای خیابان انقلاب و آزادی منحصر به فرد می کند. امیدوارم دوستان و همراهان نسبت به این مسئله بسیار دقت کنند. چرا که راهپیمایی بیهوده در یک مسیر بسیار طولانی مثل امام حسین تا آزادی علاوه بر خستگی به راحتی قابل کنترل شدن می باشد. نمونه این کنترل ها را در 25 بهمن سال 89 هم دیدیم.

بعد از خواندن نامه فرزندان موسوی و کروبی فکر می کنم که اگر 25 بهمن در تظاهرات نباشم، ایرانی نیستم

بعد از 25 بهمن 89 تصمیم گرفتم که تو هیچ تظاهرات سکوتی شرکت نکنم. وقتی دیدم که مسئولان نظام خصوصا شخص خامنه ای در مقابل درخواست ها و تظاهرات های سکوت رفتاری مشابه کدو تنبل از خود نشان می دهند تصمیم گرفتم که تو هیچ تظاهراتی با برچسب سکوت شرکت نکنم و فقط به دنبال راه های بهتری باشم. حتی وقتی که جنبش سبز قرار تظاهرات 25 بهمن را گذاشت با وجود علاقه فراوان به آقایان موسوی و کروبی دلیلی برای حضور نداشتم. اما وقتی نامه فرزندان موسوی و کروبی رو خواندم واقعا لحظه ای فکر کردم که بالاخره باید از یک جایی شروع کرد. ضمن اینکه عاقبت لیبی و سوریه و ... رو هم دیدم و فهمیدم که تظاهرات حتما نباید با خشونت همراه باشد. من می آیم . دوستانم هم می آیند. می آییم که حقمان رو پس بگیریم. باید دوباره شروع کنیم.

تنها راه باقی مانده برای آقای خامنه ای تن دادن به رای واقعی مردم و برگزاری انتخابات آزاد است

بیش از سی سال از انقلاب سال 57 می گذرد. طی این سی سال مردم ایران به امید پیشرفت و فردایی بهتر هر روز ناراحت تر و فقیر تر و مظلوم تر از روز قبل سر به بالین گذاشتند.

تنها 2 سال مخالفت مردم با نظامی که خود را مردمی می داند کافی بود که امروز تقریبا تمام کشورهای جهان مخالفت مستقیم خود را با نظام حاکم در ایران ابراز کنند و در سایه این بی کفایتی سران رژیم تمایل خود را به حمله و جنگ با ایران ابراز کنند.

اما با وجود تمام این مسائل می بینیم که رژیم کماکان و با وجود از بین رفتن نزدیک به تمام طرفدارانش هنوز هم به چند موشک از رده خارج و چند بمب کپی شده از کره شمالی و چین امیدوار است و طوری فریاد قدرتمندی سر می دهد که هر کسی که نداند (البته دیگر همه می دانند) فکر می کند که ایران از لحاظ نظامی کشوری قدرتمند تر از تمام ابرقدرتهای جهان است.

همه کسانی که در تظاهرات های بعد از انتخابات متقلبانه سال 88 شرکت داشتند می دانند که بسیجیان و لباس شخصی هایی که در ایام تظاهرات به مقابله با مردم کشور خود برخواستند حتی جرات نداشتند که بدون سلاح های خود (گاز اشک آور، شوکر، باتوم و برخی مواقع اسلحه گرم) و به طور انفرادی حتی یک خیابان از اکیپ دوستان خود دور شوند. و خود آنها نیز شاهدند که تمام فریاد هایشان تنها برای مردمی بود که مطمئن بودند سلاحی به دست ندارند و تنها برای تظاهرات مسالمت آمیز پای به خیابان گذاشته اند. آیا رهبر و دولتمردان از چنین بزدلانی انتظار مقابله با دشمنانی آموزش دیده با سلاح هایی بسیار جدید و خاص را دارند؟ جایی که بحث جنگی دو طرفه در میان باشد مطمئن باشید که تمام نیروهای سپاه پاسداران امروزی هم جایی نخواهند داشت و تنها به فکر فرار و همراه بردن دارایی اندوخته خود خواهند بود.

حال این سوال مطرح است که مردم ایران تا کی باید چوب ندانم کاری و حماقت رهبران خود را بخورند؟ رهبر و دولتمردان ایران هنوز هم فکر می کنند با وجود چاپلوسانی که فریاد ولایت ولایت سر می دهند باز هم راه به جایی خواهند برد؟

به نظر من تنها و تنها یک راه برای آقای خامنه ای باقی مانده است. اولا تمام زندانیان سیاسی را بدون قید و شرط آزاد و از خانواده های آنان و کشته شدگان 2 سال اخیر دلجویی نمایند. دوما هر چه سریعتر نسبت به عزل احمدی نژاد اقدام نمایند. سوما در اسرع وقت انتخابات آزاد و بدون قید و شرط در ایران برگزار شود.

با دیدن وضعیت امروز نظام یاد نامه ای افتادم که آقای هاشمی رفسنجانی چند روز قبل از انتخابات سال 88 به آقای خامنه ای نوشتند. تمام نامه به کنار اما یک بیت شعر انتهای نامه دقیقا زبان حال امروز سید علی خامنه است:

سر چشمه شاید گرفتن به بیل چو پر شد نشاید گرفتن به پیل

چرا ما ایرانیان اینقدر فقیریم؟

تفاوت كشورهاي ثروتمند و فقير، تفاوت قدمت آنها نيست.

براي مثال كشور مصر بيش از 3000 سال تاريخ مكتوب دارد و فقير است!

اما كشورهاي جديدي مانند كانادا، نيوزيلند، استراليا كه 150 سال پيش وضعيت قابل توجهي نداشتند، اكنون كشورهايي توسعه‌يافته و ثروتمند هستند.

تفاوت كشورهاي فقير و ثروتمند در ميزان منابع طبيعي قابل استحصال آنها هم نيست.

ژاپن كشوري است كه سرزمين بسيار محدودي دارد كه 80 درصد آن كوه‌هايي است كه مناسب كشاورزي و دامداري نيست اما دومين اقتصاد قدرتمند جهان پس از آمريكا را دارد. اين كشور مانند يك كارخانه پهناور و شناوري مي‌باشد كه مواد خام را از همه جهان وارد كرده و به صورت محصولات پيشرفته صادر مي‌كند.

مثال بعدي سوئيس است.

كشوري كه اصلاً كاكائو در آن به عمل نمي‌آيد اما بهترين شكلات‌هاي جهان را توليد و صادر مي‌كند. در سرزمين كوچك و سرد سوئيس كه تنها در چهار ماه سال مي‌توان كشاورزي و دامداري انجام داد، بهترين لبنيات (پنير) دنيا توليد مي‌شود.

سوئيس كشوري است كه به امنيت، نظم و سختكوشي مشهور است و به همين خاطر به گاوصندوق دنيا مشهور شده‌است (بانك‌هاي سوئيس).

افراد تحصيل‌کرده‌اي كه از كشورهاي ثروتمند با همتايان خود در كشورهاي فقير برخورد دارند براي ما مشخص مي‌كنند كه سطح هوش و فهم نيز تفاوت قابل توجهي در اين ميان ندارد.

نژاد و رنگ پوست نيز مهم نيستند. زيرا مهاجراني كه در كشور خود برچسب تنبلي مي‌گيرند، در كشورهاي اروپايي به نيروهاي مولد و فعال تبديل مي‌شوند.

پس تفاوت در چيست؟

تفاوت در رفتارهایي است كه در طول سال‌ها فرهنگ و دانش نام گرفته است.

وقتي كه رفتارهاي مردم كشورهاي پيشرفته و ثروتمند را تحليل مي‌كنيم، متوجه مي‌شويم كه اكثريت غالب آنها از اصول زير در زندگي خود پيروي مي‌كنند:

1 .اخلاق به عنوان اصل پايه

2.وحدت

3.مسئوليت پذيري

4.احترام به قانون و مقررات

5.احترام به حقوق شهروندان ديگر

6.عشق به كار

7.تحمل سختي‌ها به منظور سرمايه‌گذاري روي آينده

8.ميل به ارائه كارهاي برتر و فوق‌العاده

9.نظم‌پذيري

10.دروغ کثیف ترین فعل غیر انسانی دنیا

اما در كشورهاي فقير تنها عده قليلي از مردم از اين اصول پيروي مي‌كنند.

در کشور ما کسی که زیاد کار کند تراکتور نامیده می شود

کسی که به قوانین احترام بگذارد بچه مثبت است

کسی که اخلاقیات را رعایت کند برچسب پاستوریزه خواهد گرفت

کسانی که حقوق دیگران را زیر پا می گذارند و افراد قالتاق، آدمهای زرنگ خوانده می شوند

انسانهای منظم افراد خشک وبیحال هستند

انسانهای با ادب و مبادی آداب متملق به حساب می آیند

همه به دنبال یک شبه رفتن ره صد ساله هستند

آدمهائی که از این هیاهو فرار می کنند و دنبال آسایش وامنیت در کشورهای دیگه می گردند غربزده و سر خود معطلند.

و......... شما بگوئید...!!

باید از خودمان شروع کنیم

و از همین لحظه

ما ايرانيان فقير هستيم نه به اين خاطر كه منابع طبيعي نداريم يا اينكه طبيعت نسبت به ما بيرحم بوده‌است.

ما فقير هستيم براي اينكه رفتارمان چنين سبب شده‌است.

ما براي آموختن و رعايت اصول فوق كه (توسط كشورهاي پيشرفته شناسايي شده است) فاقد اهتمام لازم هستيم.

اگر شما اين نامه را براي ديگران نفرستيد:

اتفاقي براي شما نمي‌افتد،

از محل كارتان اخراج نمي‌شويد،

شغلتان را از دست نمی دهید

هفت سال بدبختي بر سرتان آوار نمي‌شود

و مريض هم نخواهيد شد.

اما اگر ایرانی هستید

اين پيغام را به گردش بياندازيد تا شايد تعداد بيشتري از هموطنانمان مانند شما آن را بفهمند، تغيير كرده و عمل كنند.

باشد که فرزندانمان صاحب و مالک ملیتی باشند که حاصلش در دنیا سرافکندگی و عقب ماندگی فرهنگی نباشد.

دوازده سال از 18 تیر 1378 گذشت!

دوازده سال گذشت. آن که شاکیِ روزنامه سلام بود شد رئیس دولت کودتا. آن که دستور حمله به کوی را صادر کرد شد معاون قوه قضائیه. آن که فرماندهی حمله به کوی را بر عهده داشت شد رئیس سازمان بسیج. آن که جلسه محفل نشینان را اداره می کرد شد نماینده مجلس. آن که دولت وقت را تهدید کرد که دانشجویان را از خیابان جمع خواهد کرد شد شهردار تهران. آن که شب را میان دانشجویان خوابید شد فتنه گر. آن که شهید شد ...

برگرفته از فیسبوک

نوشته ای از پیمان معادی بازیگر نقش نادر در فیلم جدایی نادر از سیمین

سلام کردن گاه رسمیتی میدهد که نمیشود از دل حرف زد .

بگذارید آخرین ردیف سینما نشسته باشم و خیره به نقش

آرایی شما روی پرده هایی که روزگاری نه چندان دور پاره اش میکردید حرف بزنم .

ما نه گوسفندیم و نه خود را به خریت زده ایم.

تنها تفاوتمان اینست که بلندگو ها را به شما داده اند و تماشاچیگری را به ما

پیش فروش کرده اند . شما میتازید و گرد و خاک میکنید ...

ما چشمهایمان از غبار ِشما و اشک هایمان گِل میشود اما

چیزی نمی توانیم بگوییم . نه اینکه آزادی بیان نداریم ....

چرا داریم ، مشکل اینجاست که آزادی پس از بیان نداریم .

روی سخنم با شماست که گیشه ها را در دست گرفته اید

و آنقدر عوامل پشت صحنه دارید که سالی یک فیلم را ساخته

تدوین و میکس کنید تا عید ها کنار سفره هفت سین

برای فرزندانتان از خستگی های یکسال زحمت بگویید و آنها به شما

افتخار کنند که چه مردانه دم از حقیقت میزنید .

دلم از روزگاری میگیرد که " آدم برفی" ، جرم بود .

" مارمولک" به زیر پا ها خزید ، گربه های اشرافی ایرانی در

زیرزمین ها بایگانی شد ." دایره" را دو سال دور زدید و دم از سینمای خلاق زدید.

ناصر تقوایی این روز ها خاک میخورد... مخملباف پای ماندن نداشت ...

بهرام بیضایی با تمام دنیا قهر است.

مسعودکیمیایی هنوز خواب اسطوره هایش را میبیند ...

پرویز فنی زاده که در خاک باشد ، بهروز وثوق که ممنوعه و فاطمه

معتمد آریا مفقود الاثر ..باید پرچمدار سینمای ما حامد کمیلی شود ...

باید مسعود دهنمکی اپرای مجلل در گیشه ها به راه بیندازد...

باید فریدون جیرانی یک هفته شب نخوابی بکشد تا برنامه ترور شخصیت بازیگر های ما را بکشد .

بگذار این فریاد نصفه ای باشد که از گلوی یک نسل بیرون پریده است .

نسل ما را ببخشید ... ما خواستیم نفهم بمانیم ... نشد ... به خدا نشد ...

وقتی "داش آکل" به غیرتمان زد ...

وقتی "قیصر" به پاشنه های خوابیده ی ما خندید ...

وقتی "مسافران" را نفس کشیدیم ..

وقتی "هامون" را به جان نا خود آگاهمان انداختند

...

دست ما که نبود . ما "گاو ِ " مهرجویی را دیده ایم که گاو نمانیم....


ندانستیم از" باشو" هم غریبه ای کوچکتر میشویم.


ما را ببخشید که طعم سینمای خوب را چشیده ایم ....

ما را ببخشید اگر دستهای لرزان اکبر عبدی در "مادر" از یادمان نرفت ...

اگر کمر خمیده معتمد آریای "گیلانه" را تا خوردیم ..

اگر با حاج کاظم " آژانس شیشه ای" ، عذاب وجدان گرفته ایم ...

اگر در" مهاجر" ، جبهه هایمان را دید زده ایم .اگر طعم ناب گیلاس را چشیده ایم .

اگر پای " بایسیکلران" ، خوابمان گرفت و به خود فحش دادیم.

اگر فریماه فرجامی را خندیدید و ما خاطراتمان آتشمان زد ....

شما اهل به خود آمدن نیستید ، نبودید ... اما بدانید سکوت ما از سر بی کسییست ...

مارا در این بی کسی گِل گرفته اید و دل این نسل برای " ناخدا خورشید" ها تنگ است ...

ما خون دل میخوریم و بزرگان این سینما سکوت میکنند ....

شما هم میتازید ....

آقای اخراجیها

آقای پایان نامه

آقای ضد سینما

اینجا هرچه شود ..... هر چه باشد ....هنوز ایران است

کاش این نسل آنقدر غیرت داشته باشد تا گوش همیشه طلبکار شما را ، به این نوشته برساند ...

خواهش میکنم شیر (share) کنید ، آنقدر که بی اجازه به رخشان کشیده شویم